Ik merk nooit dat een man me leuk vindt totdat het te laat is

Als het om mannen gaat, heb ik geen idee. Ik lijk nooit op te merken wanneer een man me leuk vindt, totdat het te laat is. Misschien ben ik me er gewoon niet van bewust, of misschien ben ik er gewoon niet naar op zoek. Maar hoe dan ook, het lijkt altijd alsof ik de laatste ben die het weet.

Toegegeven, ik heb het heel moeilijk om het verschil te ontcijferen tussen flirten en typisch 'aardige vent'-gedrag. Wie kan mij de schuld geven? Omdat ik bang ben mezelf in verlegenheid te brengen, zou ik nooit naar buiten komen en de eerste stap zetten of een man vragen hoe hij zich voelt, en daardoor mis ik altijd geweldige jongens.

Ik heb de neiging me niet bewust te zijn en ga ervan uit dat een flirtende man gewoon aardig is.

Er is een kans dat ik er niet meteen aan denk om betrokken te zijn bij een relatie van welke aard dan ook, dus mijn geest neigt niet meteen naar romantiek. Als dit het geval is, interpreteer ik potentieel romantisch gedrag, zoals informele afspraakjes of subtiel flirten, soms verkeerd als 'aardige vent'-gedrag.

Jongens wachten met het uiten van hun gevoelens totdat ze een nieuwe relatie hebben met andere vrouwen.

Ik kan niet precies aangeven waarom dit gebeurt, maar het is bijna alsof er een schakelaar wordt omgedraaid wanneer een nieuwe romance de plaats inneemt van een mogelijke relatie. Ik heb het gevoel dat mannen die bang zijn voor afwijzing de neiging hebben om te wachten tot ze zelf een relatie hebben voordat ze toegeven dat er in het verleden misschien een vonk tussen ons is geweest. Op die manier zijn ze veilig als ze worden afgewezen omdat ze iemand anders hebben om op terug te vallen.

Ik ben niet altijd op jacht.

Ik ben erg zeker van mijn single-zijn, en ik vind het prima om te wachten tot de 'juiste' man langskomt in plaats van in de tussentijd in affaire na affaire te springen. Omdat ik niet op jacht ben naar potentiële vrijers, heb ik soms de neiging om de mogelijkheid over het hoofd te zien dat een man onderweg in mij geïnteresseerd is, en meestal tegen de tijd dat ik het besef, is het te laat.

Ik mis het omdat ik niet dapper genoeg ben om het te vragen.

Ik geef toe dat ik geen confronterend persoon ben, waardoor ik er helemaal niet voor terugschrik om gevoelens naar voren te brengen. In plaats daarvan laat ik de dingen gewoon gebeuren en op dat moment resulteert het er meestal in dat ik een relatie misloop omdat ik in de eerste plaats niet de ballen heb om iets te zeggen.

Ik dacht dat we gewoon vrienden waren.

Ik ben door en door een meisjesmeisje, maar ik heb ook de neiging om heel goed met jongens om te gaan. Hierdoor bevind ik me vaker wel dan niet in hechte vriendschappen met mannen. Het is allemaal plezier en spelletjes tot de dag waarop de man afstand begint te nemen en ik me afvraag wat er aan de hand is. Op dat moment realiseer ik me dat hij een vriendin heeft, dus hij heeft mijn vriendschap niet echt meer 'nodig'. Wat ik nooit begrijp, is waarom het zo gemakkelijk voor hen is om zich terug te trekken, dus begon ik een paar jongens uit mijn verleden te confronteren. Ik leerde dat de reden dat we in de eerste plaats een vriendschap hadden, was dat ze me als een potentiële vriendin hadden gezien. Stoer. Dus waarom heb ik de aanwijzingen niet eerder opgepikt?